اولین اسپین-آف انیمیشن «فیلم لگو»، «لگو بتمن» با جک‌های هوشمندانه و صداگذاری قوی مخاطبان را راضی نگه‌‌داشته است. در ادامه با گیمان همراه شوید.

از همان ثانیه‌های اول، بتمن به نوعی (و تقریبا!) دیوار چهارم را می‌شکند (سیاه!…). شکستن دیوار چهارم چیست؟ «Breaking The Fourth Wall» به زبان ساده همان کاری‌ست که ددپول انجام می‌دهد. یعنی با اینکه شخصیتِ یک کار فیکشن و تخیلی است، با مخاطب صحبت می‌کند و ارتباط برقرار می‌کند. به بیانی دیگر، او میداند که یک شخصیت غیرواقعی است.‌

بتمن هم به همین شکل در ثانیه‌های ابتدایی، کلماتی چند در باب سیاهی قبل از شروع فیلم و لوگوهای کمپانی سازنده می‌گوید. «لگو بتمن» انیمیشنی معمولی نیست. تفاوت‌های زیادی با آنچه از دیزنی، پیکسار و غیره دیده‌اید دارد، حتی با وجود پایبندی نسبی به منابع خودش (کمیک‌بوک‌ها و رمان‌های تصویری) باز هم با چیزهای عجیب و خنده‌داری روبرو می‌شوید. بتمن و جوکر به نوعی از جنگیدن و مشکلاتشان با یکدیگر صحبت می‌کنند که انگار در رابطه‌ای عاشقانه به سر می‌برند، لگوها هنگام شلیک تفنگ‌هایشان با دهان صدای شلیک درمی‌آورند و رمز ورود غار بتمن، جمله‌ی «مرد آهنی خر است!» تنظیم شده‌است، بگذریم که سروکله‌ی شخصیت‌هایی مانند سائوران، کینگ‌کونگ و لرد ولدمورت از کجا پیدا می‌شود!‌

در همین ابتدا هم بگویم که «لگو بتمن»، به اندازه‌ی فیلم قبلی‌اش قشنگ است و پر است از جک‌های بی‌مزه‌ی خنده‌دار. جک‌هایی که چند سالی‌ست در اکثر انیمیشن‌های مین‌استریم هالیوودی به چشم می‌خورد و شاید کمتر انیمیشنی دهه نودی ببینیم که در آن، عاطفه و احساسات نقش اصلی را بازی کنند، انیمیشن‌هایی مانند هرکولس و سییندرلا و حتی پوکوهانتس و بیشتر…

اما ریشه‌ی این جنون زیبا و روانگردانانه از کجا نشأت می‌گیرد؟ کریستوفر میلر و فیل لرد، کارگردانان «فیلم لگو» این خط مشی را تعیین کردند (از عجایب فیلم فقط آنجا که در داستانی که شاید هیچ ربطی به دنیای دی‌سی و قهرمانانش ندارد، ناگهان بتمن را به عنوان دوست‌پسر یکی از شخصیت‌های اصلی جا می‌زنند و همین منتهی به ساخت فیلمی با محوریت بتمن لگویی می‌شود!). انیمیشنی با بودجه‌ی ۶۰ میلیونی توانست بیش از ۴۶۰ میلیون دلار فروش داشته ‌باشد. این موفقیت باعث شد تا وارنر، چراغ سبز را به دو اسپین‌-آفِ «فیلم لگو» بدهد: «لگو بتمن» و «لگو نینجاگو».

 

وظیفه‌ی کارگردانی «لگو بتمن» را کریس مک‌کِی برعهده دارد. مک‌کِی یکی از کارگردانان انیمیشن سریالی «Robot Chicken» است که اگر با این سریال شبکه‌ی Adult Swim آشنا باشید، می‌دانید که رسالت اصلی سریال، شوخی و مسخره کردن مسائل روز و پاپ-کالچر به دیوانه‌وارترین شکل ممکن است. از همین رو، کریس مک‌کی بهترین گزینه برای کارگردانی این قسمت از مجموعه‌ی لگو بود.

داستان انیمیشن، تکمیل کننده‌ی استوری‌لاین بتمن در «فیلم لگو» است. بتمن در اوج شهرت و محبوبیت خود در شهر گاتهام به سر می‌برد. او به نظر همه‌چیز دارد. با خلافکاران مبارزه می‌کند، مردم او را مورد تشویق قرار می‌دهند و از سبک زندگی بسیار خفن بتمن برای یکدیگر تعریف می‌کنند، اما این فقط ظاهر ماجراست. او تنهاست و سعی می‌کند از دیگران و به خصوص خانواده دوری بجوید. بخشی از خصوصیت شخصی‌اش که در «فیلم لگو» مطرح و دلیل این ترس در «لگو بتمن» توضیح داده می‌شود. همانطور که گفته شد، در این دنیای عجیب و غریب، پس از مبارزه‌ای با جوکر، بتمن به او می‌گوید که بزرگ‌ترین دشمنش نیست و مبارزه با او چالشی برایش به حساب نمی‌آید. جوکر هم پس از مدتی تصمیم می‌گیرد که در مراسم تحلیف رییس پلیس جدید شهر، باربارا گوردون، خود و جمع کثیری از خلافکاران گاتهام از جمله بین را تسلیم بتمن و پلیس کند، بتمن هم غافل از اینکه جوکر نقشه‌ای شیطانی در سر دارد. در همین جا بگویم که داستان، انیمیشن را جذاب نمی‌کند و از همان قواعد کلیشه‌ای و تحمیل شده استودیوها پیروی می‌کند.

 

تیم صداگذاری را بازیگرانی درجه یک تشکیل می‌دهند. رالف فینس (آلفرد)، زک گالیفیناکیس (جوکر)، مایکل سِرا (رابین)، رزاریو داوسون (باربارا گوردون/ بت‌گرل) و ویل آرنت که پس از کریسشن بِیل و صدالبته «کوین کانروی»، جمله‌ی «من بتمن هستم» را به بهترین شکل ممکن می‌گوید. انیمیشن پر است از ایستر-اگ‌ و اشاراتی به بتمن و بازیگران فیلم‌هایش، از جمله آدام وست فقید، که برای فهم آن‌ها باید آشنایی زیادی با کمیک‌بوک‌ها داشته‌باشید. فیلم حتی اخلاق انزواگرایانه و بدخلقی‌هایش بتمن را هم به شکلی زیبایی به تصویر می‌کشد و او را در میان اعضای دیگر «عدالت جویان» قرار می‌دهد که بتمن را به جشن ۵۷ سالگی لیگ عدالت دعوت نکردند. برخلاف دیگر منتقدان، بنده موافق مقایسه این اثر با بتمن دنیای سینمایی ‌DC به هیچ وجه نیستم و این که می‌گویند «لگو بتمن» بسیار زیباتر و شادتر از «بتمن علیه سوپرمن» است، حرف نادرستی است. 

چرا که اولاً این اثر انیمیشین است و لایو-اکشن نیست، دوماً «لگو بتمن» هیچ سنخیتی با DCEU و فیلم‌های دیگر بتمن ندارد (از برتون و نولان تا اسنایدر)(از بتمن جوئل شوماخر فاکتور می‌گیریم!) و بهتر است جداگانه و با مجموعه فیلم‌های لگو مقایسه شود.

 

اما ورای این صحبت‌ها، تِمی آموزنده در پشت فیلم‌های لگو قرار دارد که شاید بتوان از آن به عنوان مهم‌ترین بخش انیمیشن نام برد. مفهوم اصلی پشت «فیلم لگو» فکر کردن به نوعی متفاوت و دنیا را از دریچه‌ای دیگر دیدن بود که این مفهوم در قالب شخصیت اِمِت به خوبی نشان داده شد و بحث همکاری کردن با دیگران و نتیجه‌ی آن در «لگو بتمن» به درستی به تصویر کشیده می‌شود. از شخصیت‌پردازی‌ها به هیچ‌وجه نمی‌توان گذشت چرا که در این بخش، «لگو بتمن» سنگ تمام گذاشته است. دیک گریسون (رابین) پسری که مرید بروس وین است و هر کاری می‌کند تا خود را به او نزدیک کند، آلفرد که همانند پدری دلسوز رفتار می‌کند و در صدر آن‌ها، چشمان گریان جوکر بعد از صحبت‌های بتمن، که او بزرگ‌ترین دشمنش نیست.

در پایان، «لگو بتمن» اگر شما را روده‌بر نکند، قطعا حالتان را بهتر خواهد کرد. با سبک انیمیشنی منحصر به فرد، صداگذاری ویل آرنت و جوک‌های هوشمندانه، «لگو بتمن» بدون شک یکی از بهترین انیمیشن‌های چند سال اخیر است.