مدتی است که از انتشار نسخه ریمستر شده Burnout Paradise می‌گذرد و با قاطعیت می‌توان گفت که این نسخه‌ی بازسازی‌شده، بازی سرگرم‌کننده ای‌ست؛ اگرچه بهترین ریمستری نیست که تاکنون عرضه شده و حتی شاید بهتر بود سازندگان سمت بازسازی نسخه‌ای دیگری از این سری محبوب می‌رفتند. با گیمان همراه باشید.

نسخه ریمستر BP از وضوح ۱۰۸۰p روی پلتفرم‌های پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان به‌علاوه وضوح ۴K روی نسخه‌های پرو و ایکس این دو کنسول پشتیبانی می‌کند. همانند نسخه اصلی، نرخ فریم بازی ۶۰ فریم بر ثانیه است؛ اما بهبود شگرفی در کیفیت بافت‌ها دیده نمی‌شود؛ به جز تغییرات اندکی در بیلبورد‌ها. این نسخه تمامی بسته‌های الحاقی منتشر شده شامل Big Surf island، Cops and Robbers و Burnout Bikes را نیز همراه خود دارد.

تنها مورد خاص نسخه ریمستر Burnout Paradise: The Ultimate Box نسبت به نسخه اصلی که شاید ارزش هزینه دوباره را داشته باشد، انحصاری بودن آن برای کنسول است. تفاوت نسخه Ultimate Box با نسخه اوریجینال و ریمستر بازی تنها در حذف فیلتر ملایم بازی است که باعث مواج شدن عجیب تصویر شده است. با وجود اینکه به صورت کلی، کیفیت تصویر در نسخه ریمستر بهتر شده است، اما به نظر نمی‌رسد این مهم برای توجیه افزایش قیمت ۲۰ دلاری نسبت به نسخه UB کافی باشد.

ریمستر BP دروازه‌ای عجیب به دنیای نوستالژی است؛ آهنگ ابتدایی «Paradise City» از گروه Guns N’ Roses، بازیکن را به سال ۲۰۰۸، جایی که برای اولین بار پا به دنیای جهان‌باز جدیدترین برن‌اوت گذاشتید، می‌برد. جایی که برای اولین دیگر خبر از مسیر‌های خطی نسخه‌های گذشته نیست. BP کاملاً نو بود، با لابی‌های آنلاین و امکان توقف پشت هر کدام از چراغ‌های راهنمایی و رانندگی برای شرکت در یک رویداد. شاید حتی بتوان گفت که این بازی از زمان خود جلوتر بود.

مسابقه دادن در سطح شهر در BP صرفاً متکی به مهارت‌های رانندگی و واکنش‌های شما نیست، بلکه شناخت شما از شهر نیز نقش مهمی را در بازی ایفا می‌کند. در بازی مراحلی هست که بایستی زودتر از رقبا از نقطه A به نقطه B بروید و کلید اصلی در این امر، آگاهی از مسیر‌ها، میانبر‌ها، ورودی‌های مخفی خیابان‌ها و کوچه‌های پشتی است. با تکمیل رویدادها، به شکلی طبیعی درباره پارادایز سیتی بیشتر یاد می‌گیرید؛ استفاده از این یادگیری‌هاست که تفاوت بازیکن خوب از بازیکن عالی را رقم می‌زند.

در میان عناوین مسابقه‌ای مدرن امروزی، هیچ چیزی مشابه BP دیده نمی‌شود. سبک مسابقه آرکید در حال حاضر مرده است. بعد از BP، این سبک با بازی‌های Blur از استودیو  Bizarre Creations و Split/Second از Black Rock سعی در زنده ماندن داشت؛ که هر دو عملکرد افتضاحی داشتند و در نهایت موجب تعطیلی استودیو‌های سازنده خود شدند. استودیو Evolution آخرین شانس خود را در این سبک با عرضه Motorstorm: Apocalypse در سال ۲۰۱۱ برای کنسول پلی‌استیشن ۳ امتحان کرد. ناشران کم کم از سبک آرکید گذشتند تا تمرکز خود را روی ریسینگ‌های واقع‌گرایانه و شبیه‌ساز بگذارند.

حتی بهترین آرکید مدرن حال حاضر، Forza Horizon، آن بی‌خیالی و شور و اشتیاق شدید نسل گذشته آرکید‌ها را ندارد. اگر فورزا و BP را کنار هم بگذارید، شباهت‌هایی از نظر جهان‌باز بودن میان این دو مشاهده خواهید کرد، ولی در عمل این بازی‌ها کاملاً متفاوت از یکدیگر هستند. فورزا هورایزن همچون پسر خوب و مؤدبی است که از حد خود فراتر نمی‌رود؛ خودرو‌های لایسنس‌شده، رنگ‌های روشن و تخریب‌پذیری نه چندان زیاد. فورزا هورایزن دوست دارد گاه و بیگاه گرد و خاک راه بیندازد، اما فقط برای آنکه نشان دهد از عهده این کار برمی‌آید.

BP اما سفت و سخت است. این بازی درباره مسابقه دادن در گوشه‌ای از شهر با سرعت‌های سرسام‌آور است؛ جایی که باید از پشت به رقیبتان بکوبید تا او را از سر راه خود بردارید؛ سپس یک پرش دیوانه‌وار کنید و تا خط پایان پدال گاز را انتها فشار دهید. خودرو‌های بازی، غیر واقعی رنگارنگ هستند، اما خود شهر تمی سبز و خاکستری دارد و حسی منتقل می‌کند که گویا در گذشته‌ای دور، محل زندگی انسان‌ها بوده است. دنیای BP استعاره‌ایست از شهر دیترویت در ایالت میشیگان که مملو از عاشقان خودروست به همراه المان‌هایی از شهر لس آنجلس.

BP به اندازه کافی عناصر آرکید‌های مدرن را در خود جای داده که بتواند در غالب ریمستر در سال ۲۰۱۸ دوباره عرضه شود. اما مشکل اینجاست که این نسخه بهترین بازی از این سری نیست!

باید به عقب برگردیم

‌Burnout Paradise هر آنچه که سری برن‌اوت را با آن می‌شناسد، در خود دارد؛ سرعت سرسام‌آور و تصادفات. اما سیاقی متفاوت را دنبال می‌کند. بازی‌های پیش از Paradise در این سری کاملاً خطی هستند و مسیر یا مسابقه‌ای به بازیکن می‌دهند تا با کامل کردن آن‌ها خود را اثبات کنند. چه مسابقات استاندارد باشد، چه جایزه بزرگ‌ها، مسابقات حذفی، Road Rageها و چه Burning Lap‌های کلاسیک، برن‌اوت‌های پیشین جایی بودند که باید رویدادی را آنقدر بازی می‌کردید تا بالاخره پیروز شوید. (امکان دوباره بازی کردن مراحل در BP از ابتدا وجود نداشت اما کرایتریون این قابلیت را بعداً به بازی افزود.) به تمام این رویدادها، مسابقات معروف Crash Course را که به نمادی از سری بدل شده‌اند، نیز اضافه کنید که شامل ضربه زدن به دل ترافیک برای ایجاد بیشترین خسارت ممکن می‌شود.

طرفداران این سری میان اینکه کدام یک از دو قسمت Burnout Revenge و Burnout 3: Takedown بهترین نسخه این فرنچایز است، اختلاف نظر دارند. نسخه سوم تا حدودی برتری دارد، اگرچه نسخه Revenge ممکن است به دلیل امکان منحرف کردن ترافیک شهری برای از دور خارج کردن رقبا یا باز کردن مسیر برای خود، کمی لذت‌بخش‌تر باشد.

نکته‌ای که باعث می‌شود هر دوی این بازی‌ها نسبت به BP بهتر باشند، در تمرکز آن‌ها روی چیزی است که ارائه می‌کنند. از آنجایی که هیچ دنیای آزادی برای کاوش کردن وجود ندارد، Revenge و Takedown مجبور هستند که روی رویداد‌های خود متمرکز شوند. هر مسابقه برای مسیر‌های مختص به خود طراحی شده که بازیکن می‌تواند از طریق منو Crash Nav به آن دسترسی یابد. برن‌اوت‌های قدیمی نوعی خلوص در خود دارند که در ریسینگ‌های آرکید امروزی پیدا نمی‌شود. احتیاجی ندارید که از تمام میانبر‌ها و مسیر‌های شهر اطلاع داشته باشید. مسابقه همین‌جا رو به روی شماست؛ یاد بگیرید، بهتر شوید و دفعه بعد پیروز شوید.

مسیر مسابقات به شکلی طراحی شده‌اند که بیشترین جا برای حرکات مختلف وجود داشته باشد. هر پیچ برای یک دریفت، سرعت‌گیری یا زد و خورد میان خودرو‌ها ساخته شده. در Paradise، اگرچه رویداد‌های خاص وجود دارد، اما هیچ‌گاه این حس به شما دست نمی‌دهد که هر Course مختص یک مسابقه ساخته شده، چرا که هر کدام باید با دیگری هماهنگی داشته باشد تا یک مجموعه پیوسته را ارائه کند. Paradise طوری است که انگار سازندگان ابتدا شهر را ساخته، سپس سعی کرده‌اند مسابقاتی که مناسب آن هستند را در بازی بگنجانند. برعکس در Revenge و Takedown، هر مسابقه گویا فقط به جایی که در آن برقرار است تعلق دارد.

لذت فوق العاده‌ای در شکستن رکورد خود در مسابقات Burning Lap با اختلاف تنها چند ثانیه یا دریفت در پیچی که پیش از این حسابی شما را در دردسر می‌انداخت، وجود دارد. BP کاری می‌کند که در شناخت شهر استاد شوید، اما برن‌اوت‌های پیش از آن شما را وادار می‌کنند که با خود مسیر مسابقه خو بگیرید. هر مسیر امضای خودش را دارد؛ حسی یکتا که سعی می‌کند بازیکن را در آن سهیم کند. می‌توانید فقط در مسیر‌های مورد علاقه‌تان مسابقه دهید و از آن‌هایی که نمی‌پسندید، دوری کنید.

نبود دنیای جهان‌باز این امکان را می‌داد که مسیر‌ها تنوع بیشتری داشته باشند؛ چرا که کرایتریون احتیاجی نداشت که نگران پیوستگی و یکپارچه بودن شهر به‌عنوان یک مجموعه باشد و در عوض خلاقیت بیشتری به خرج می‌داد. مسابقات B3:T و BR در مکان‌های مختلفی در قاره‌های آمریکای شمالی، اروپا و آسیا جریان دارد که به بازیکنان حسی منحصر به فرد را منتقل می‌کند. گویی که در حال سفر در دنیا هستید به جای ‌اینکه در یک شهر که بعد از مدتی تکراری می‌شود گیر افتاده باشید.

این دو بازی به‌عنوان ریسینگ‌های آرکید لذت بیشتری دارند، چرا که فقط درباره مسابقه دادن و تصادف کردن هستند. Burnout Paradise بازی بسیار خوبی‌ست، اما با این حال سعی می‌کند با ارائه کردن دنیای جهان‌باز، برتری دیگری هم داشته باشد. این بازی از شما می‌خواهد که آیتم‌ها را جمع‌آوری کنید، بیلبورد‌ها و موانع را نابود کنید و پرش‌ها را شکار کنید؛ بخشی هم دارد که آمار همه این موارد را در خود نگه می‌دارد. Revenge و Takedown اکثر این چیز‌ها را نادیده می‌گیرند. شما فقط مسابقه می‌دهید و رقبایتان را نابود می‌کنید تا خودرو‌های بهتر را آزاد کرده و باز هم مسابقه دهید و نابود کنید. هیچ چیزی جلوی راهتان وجود ندارد.

این عنصری است که جایش در میان ریسینگ‌های امروزی خالی‌ست. ما عاشق گشت و گذار در دنیای Paradise و Forza Horizon هستیم؛ دوست داریم که فقط این طرف و آن طرف بچرخیم، از موسیقی لذت ببریم و در بازی عشق و حال کنیم. اما گاهی اوقات دوست داریم در مسیری که فقط برای مسابقه دادن ساخته شده رقابت کنیم. گاهی دوست داریم مسابقه Demolition Derby را در مسیری که مختص تصادفات دیوانه‌وار است، در جا و بدون احتیاج به رانندگی تا نقطه شروع مسابقه انجام دهیم.

اما حالا کدام برن‌اوت باید ریمستر می‌شد؟ نسخه Revenge شاید به دلیل انتشار روی کنسول ایکس‌باکس ۳۶۰، راحت‌تر امکان عرضه دوباره را روی کنسول‌های نسل هشتمی دارد، اما طرفداران احتمالاً بیشتر دوست دارند نسخه سوم را روی کنسول‌های خود ببینند. بسیاری این نسخه را نقطه عطف کل فرانچایز برن‌اوت می‌دانند. با وجود قدیمی‌تر بودن نسبت به Revenge، این بازی‌ آنقدر‌ها هم از لحاظ محتوا کمبود ندارد؛ تنوع بسیار زیادی از خودرو‌ها، لوکیشن‌های مختلف و موسیقی فوق‌العاده در Takedown پیدا می‌شود. شاید ریسمتر کردن این نسخه به جهت قدیمی بودن برای سازندگان بسیار سخت باشد، اما احساس می‌کنیم که در نهایت جواب خواهد داد و در نهایت تجربه آرکیدی خواهیم داشت که مدت‌هاست از آن بی‌بهره بوده‌ایم.

Burnout Paradise Remastered همچنان با وجود کمی گران بودن بازی خوبی‌ست. اما Burnout 3: Takedown نسخه‌ای از این مجموعه است که الکترونیک آرتز بایستی ریمستر می‌کرد. ناگفته نماند که به شدت احتیاج است استودیویی بالاخره آستین‌ها را بالا زده و تجربه کلاسیک برن‌اوت را باری دیگر، حتی شده تحت نامی متفاوت، برایمان به ارمغان بیاورد.